poniedziałek, 20 czerwca 2011

IQAMAh dla kobiety

Kobieta modli się bez ogłaszania Iqamah.
Athan i Iqamah są przypisane dla mężczyzn, nie dla kobiet, zgodnie z przekazem Al-Bayhaqi zgodnie ze świadectwem Ibn Umara (niech Allah będzie z niego zadowolony), który powiedział: „Nie jest obowiązkiem dla kobiety, aby wypowiadała Athan i Iqamah." [Al-Bayhaqi in As-Sunan no.1959]
Fatawa Islamiyah Darussalam Vol:2 page no.129

-----------------------------------------------------------------------------------------
Jeśli mężczyzna lub kobieta, modlą się w domu, czy powinni powiedzieć azan i iqaamah przed modlitwą?

W przypadku mężczyzny, iqaamah jest wystarczająca, ponieważ usłyszał wezwanie do modlitwy i muzułmanie zrobili to za niego, więc iqaamah jest wystarczająca dla niego. W przypadku kobiety, nie musi ona mówić iqaamah lub azan. Powinna modlić się bez wygłaszania iqaamah czy azanu.  
Shaykh ‘Abd al-‘Azeez ibn Baaz

niedziela, 19 czerwca 2011

Znaczenie AQEEDA

Słowo "Aqeedah”, pochodzi od "Aqd” co oznacza: trzymać się mocno czegoś oraz być absolutnie pewnym tego”. W terminologii islamu oznacza: „wierzyć w coś z pełnym przekonaniem”.
Al-Aqeedah jest tym, co człowiek bierze jako religię. Mówi się, że "ma dobrą Aqeedah”, co oznacza, "chronioną od wątpliwości”. Aqeedah jest aktem serca, którym jest wierzyć i potwierdzać coś w sercu.

Znaczenie Aqeedah w Szariah:

To jest wiara w Allah, w Jego aniołów, w Jego księgi, Jego Wysłanników, Dzień Sądu Ostatecznego, Wiara w al-Qadar (Przeznaczenie) - jego dobro i zło. Są to tak zwane Filary Eeman (wiary).

Szaria dzieli sie na dwie części: Wierzenia i Czyny

Wierzenia: są to sprawy, które nie są związane z tym, jak czyn jest wykonany, np.: wiara w Rububiyah (Panowanie) Allah, obowiązek czczenia Go (Samego) i wiara w pozostałe wymienione wyżej filary Wiary.

Czyny: są to sprawy związane z tym, w jaki sposób akt jest wykonany, np.: Salaat (modlitwa), Zakaat (jałmużna) i Sawm (post) oraz inne reguły dotyczące czynów. Są one określane jako Far'eyyah - gałęzie, gdyż ich zasadność lub korupcja, jest oparta na wierze.
W związku z tym prawidłowa Aqeedah (wiara) jest fundamentem, na którym opiera się religia a wraz z nią uczynki są wykonywane poprawnie, jak Najwyższy mówi:

{Przeto kto się spodziewa spotkać swego Pana, niech pełni pobożne dzieła i niech nie dodaje żadnego współtowarzysza, kiedy oddaje cześć swojemu Panu."} [Koran 18:110]



{Zostało objawione tobie i tym, którzy byli przed tobą: "Jeśli dodajesz współtowarzyszy, to z pewnością twoje działanie będzie daremne i na pewno znajdziesz się wśród stratnych!"} [Koran 39:65]

{Czcij więc Boga, szczerze wyznając Jego religię! Czy szczera religia nie należy tylko do Allah?} [Koran 39:2-3]

Te wersety oraz liczne przekazy, które zostały powiązane z tym znaczeniem potwierdzają, że uczynki nie są przyjmowane, jeśli nie są wolne od Szirk (politeizm). Dlatego też główną troską Wysłanników (alaihimus-Salaam) było koregowanie przekonań, co było pierwszą rzeczą, do której nawoływali swoje narody, było to oddawanie czci Jedynemu Allah i porzucenie kultu czegokolwiek innego poza Nim.

Jak Allah mówi:

{Posłaliśmy do każdego narodu posłańca: "Czcijcie Boga Jedynego i unikajcie Taghoot (wszystko co jest czczone poza Allah) bałwochwalstwa!"} [Koran 16:36]

Pierwszą rzeczą do której każdy Prorok nawoływał było:

{Czcijcie Boga! Nie macie innego boga, jak tylko On!} [Koran 7:59]

Wysłannik Allah (salla Allahu aleyhi wa salam) pozostawał w Mecca przez trzynaście lat, po tym jak otrzymał objawienie, nawołując ludzi do Tawheed i korygując ich Aqeedah, ponieważ jest to fundament na którym cała struktura wierzenia się opiera. Natomiast obowiązkowe akty czci (faraa’id) zostały mu objawione w Medynie. Modlitwa (salaat) stała się obowiązkowa w Mecca, przed hijrah, a reszta szaria została nałożona na niego po hijrah.

Tak więc, muzułmanin ma obowiązek wierzyć we wszystko, co zostało przekazane nam od Allah i Jego Proroka:

{Jeśli oni wierzą w to samo, co wy wierzycie, to są na drodze prostej. A jeśli oni się odwracają, to są jedynie odszczepieńcami. I Bóg wystarczy ci przeciwko nim. On przecież jest Słyszący, Wszechwiedzący!”  [Koran 2:137].

{A z tych, którzy przybyli pierwsi spośród muhadżirów i ansarów,  i z tych, którzy poszli za nimi w czynieniu dobra - Bóg jest zadowolony i oni są zadowoleni z Niego. On przygotował dla nich Ogrody, gdzie w dole płyną strumyki; oni tam będą przebywać na wieki. To jest osiągnięcie ogromne!}

Prorok  (salla Allahu aleyhi wa salam) powiedział:

"Najlepszymi z ludzi są ci z mojego pokolenia i pokolenia, które przyjdzie po nich i pokolenia, które będą po nich."[Al-Bukhaari]

{To jest droga Boga, którą On prowadzi, kogo chce ze Swoich sług. A gdyby oni dodawali Jemu współtowarzyszy,  to daremne byłoby dla nich to, co uczynili.}[Koran 6:88 ]

{Oto, zaprawdę, kto daje Bogu współtowarzyszy, temu Bóg zabronił wejścia do Ogrodu! Jego miejscem schronienia będzie ogień. A niesprawiedliwi nie będą mieli żadnych pomocników!} [Koran5:72]

{Zostało objawione tobie i tym, którzy byli przed tobą: "Jeśli dodajesz współtowarzyszy, to z pewnością twoje działanie będzie daremne i na pewno znajdziesz się wśród stratnych!} [Koran 39:65]

Dowodzi to, że czyny nie są akceptowane, jesli aqeedah nie jest prawidłowa. I to jest dla tych, którzy uważają, że iman (wiara) jest wystarczająca bez aqeedah. Jest to sprzeczność, bo iman nie jest wiarą, z wyjątkiem kiedy aqeedah jest prawidłowa. A jeśli aqeeda nie jest prawidłowa, to nie ma iman i nie ma religii.

Żródło: islamweb, fatwaislam , As-Sunnah Newsletter

IBAADAH - oddawanie czci

IBAADAH (oddawanie czcI)?
Oddawanie czci jest kompleksowym słowem dla wszystkiego, co Allah kocha i z czego jest zadowolony zarówno mowa i działanie, wewnętrzne i zewnętrzne, a także to, co jest wolne od wszystkiego, co neguje lub przeczy temu.

al-Haafidh al-Hakamee
A‘laam As-Sunnah Al-Manshoorah li I’tiqaad At-Taaifah An-Naajiyah Al-Mansoorah

AKHAM - status prawny

AHKAM - STATUS PRAWNY.
Według islamskiego prawa istnieje 5 rodzajow Ahkam:

1. OBOWIAZKOWY- Wajib
2. POŻĄDANY ale NIEOBOWIĄZKOWY- Mustahab
3. ZABRONIONY- muharram
4. ZNIENAWIDZONY ale NIEZABRONIONY -Makruh
5. ZGODNY Z PRAWEM i DOZWOLONY – Halal

Raj i Piekło

Przekazał Abu Huraira (niech Allah będzie z niego zadowolony): Wysłannik Boży (pokój i błogosławieństwo z nim) powiedział: "Piekło (Ogień Piekielny) jest otoczone wszelkimi rodzajami pożądania i namiętności, kiedy Raj jest otoczony wszelkimi znienawidzonymi, niepożądanymi rodzajami rzeczy.[autentyczny, Buhari nr 6487]

Przesadne, niepohamowane pożądania i animalistyczne namiętności prowadzą do Ognia, kiedy samokontrola, wytrwałość i cnotliwość i inne wartości oraz podporządkowanie Allah i Jego Wysłannikowi prowadzą do Raju. Co prowadzi do piekła jest łatwe do zrobienia, a to co prowadzi do Raju jest trudne do zrobienia.

Sura al-Isra- ochrona przed niewierzącym

Przekazał Said bin Jubair: „Kiedy Sura Al Masad (111):
{W Imię Boga Miłosiernego i Litościwego, Niech zginą obie ręce Abu Lahaba i niech on sam zginie! - Nie zdadzą mu się na nic jego majątek i to, co zyskał.Będzie się palił w ogniu płomiennym, i jego żona - nosząca drzewo;  będzie ona mieć na szyi sznur z włókien palmy.}

została objawiona, żona Abu Lahaba (wuja Proroka) przyszła szukając Proroka (pokój i bogosławieństwo z nim) kiedy Abu Bakr (niech Allah będzie z niego zadowolony) siedział obok Proroka (pokój i bogosławieństwo z nim). Abu Bakr powiedział do Proroka (pokój i bogosławieństwo z nim): „Chciałbym, żebyś usunął się (lub odszedł) bo ona idzie do nas, może cię obrazić. Prorok (pokój i bogosławieństwo z nim) powiedział: „Będzie zasłona między mną a nią”. Więc ona nie zobaczyła go. Powiedziała do Abu Bakra: „Twój towarzysz mówi poezję przeciwko mnie (obraża mnie)”. Abu Bakr powiedział: „Na Boga on nie mówi poezji”. Ona odpowiedziala: „Wierzysz w to” i odeszła. Abu Bakr powiedział: „O Wysłanniku Boży ona nie zobaczyla cię”. Prorok (pokój i bogosławieństwo z nim) powiedział: „Anioł osłaniał mnie przed nią. [hadis Musnad Abu Ya'la]
Zostało powiedziane, że jeśli werset:
{Ileż to pokoleń wygubiliśmy po Noem! Wystarczy twój Pan, świadomy i jasno widzący grzechy Swoich sług!} [Koran17:45]
jest recytowany przez prawdziwego wierzącego (w islamski monoteizm), będzie on osłonięty przed niewierzącym. [tafsir al-Qurtubi. Roz.10, strona 269]
 

post chorego

Prorok (pokój i błogosławieństwo z nim) powiedział: "Allah kocha ludzi, którzy korzystają z jego koncesji (rukhas), podobnie jak On nienawidzi kiedy popełniają grzech”
Według Szeicha Ibn Baaza, choroba ma rózne rodzaje:
1.    Ta, która nie wpływa na post, jak lekkie przeziębienie, czy lekki ból głowy lub zębów itp. W tej sytuacji nie jest dozowolone przerwać postu.

2.    Jeśli post jest trudny dla osoby chorej, ale nie szkodzi jej, wtedy post jest makruh (niepożądany) dla tej osoby i jest sunną dla tej osoby przerwać post.

3.    Jeśli post jest trudny dla chorej osoby i spowoduje szkodę dla organizmu, jak np.osoba, która ma chore nerki lub specjalną dietę lub podobne sytuacje, gdzie post spowoduje szkodę dla organizmu, w tym przypadku post jest haram.

Stąd możemy zobaczyć, że niektórzy chorzy ludzie popełniają błąd, kiedy odmawiają przerwania postu, nawet gdy post jest dla nich trudny i może im zaszkodzić. Możemy powiedzieć, że są oni w błędzie, ponieważ odmawiają przyjęcia dobroci Allaha i koncesji, jaką dał im i sami sobie szkodzą, Allah mówi:
I nie zabijajcie siebie." [Koran 4:29]
Nie powinniśmy być dumni i odrzucać dobroć Allah, jeśli On dał nam ułatwienie, czy to w poście, modlitwie, czy podróży itp.

sobota, 18 czerwca 2011

tolerancja w islamie

Koran mówi o podstawowej godności wszystkich istot ludzkich. Prorok (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim) glosił równość wszystkich ludzi, bez względu na ich rasę, kolor skóry, język czy pochodzenie etniczne. Szaria uznaje prawa wszystkich ludzi do życia, własności, rodziny, honoru i sumienia. Islam podkreśla ustanowienie równości i sprawiedliwości. Uznaje od początku zasady wolności wyznania i religii. Bardzo wyraźnie jest powiedziane, że nie może być żadnego przymusu w sprawach wiary i przekonania.
Jeśli w sprawach religii przymus nie jest dopuszczalny, to tym bardziej w innych sprawach, takich jak, kultura czy inne, jest również nie do przyjęcia. W Surze Asz-Szura Allah mówi do Proroka (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim):

{A jeśli oni się odwrócą.- to My przecież nie posłaliśmy ciebie jako ich stróża;
do ciebie należy tylko obwieszczenie.}
[Koran 42:48]

W innym miejscu Allah mówi:
{Wzywaj ku drodze twego Pana z mądrością i pięknym napomnieniem!
Rozmawiaj z nimi w najlepszy sposób!.}

[Koran16:125]

Oba wersety zwracają uwagę, że muzułmanie nie mogą zmuszać ludzi do przyjęcia islamu, muszą przekazać islam w sposób najbardziej przekonujący i przejrzysty, zaprosić ich do prawdy, ale to od ludzi, zależy, czy zaakceptują to czy nie.
Powstaje zatem pytanie o dżihad. Niektórzy ludzie pytają się: "Czyż dżihad nie jest obowiązkiem muzułmanów?” Celem dżihadu jednak nie jest nawracanie ludzi na Islam. Prawdziwym celem dżihadu jest usunięcie niesprawiedliwości i agresji. Muzułmanie powinni utrzymywać dobre stosunki z niemuzułmanami. Allah mówi: :
{Bóg nie zabrania wam, abyście byli dobrzy i sprawiedliwi względem tych, którzy was nie zwalczali z powodu religii ani nie wypędzali was z waszych domostw. Zaprawdę, Bóg miłuje ludzi sprawiedliwych!}
[Koran 60:8]

Islam naucza, że walka jest tylko wobec tych, którzy walczą. Allah mówi:
{Zwalczaj w imię Boga tych, którzy was zwalczają, lecz nie bądźcie najeźdźcami,
albowiem Bóg nie kocha przestępców.}
[Koran 2:190]

Islam nie zezwala jednak na tolerancję wobec niesprawiedliwości, ucisku i naruszania praw innych ludzi. Allah mówi:

{Dlaczego nie walczycie na drodze Boga, jak również za słabych mężczyzn, kobiety i dzieci, którzy mówią: "Panie nasz! Wyprowadź nas z tego miasta, którego mieszkańcy są niesprawiedliwi?! I daj nam od Siebie opiekuna! I daj nam od Siebie pomocnika!.}
[Koran 4:75]

Koran mówi bardzo wyraźnie:
{Dla każdego narodu ustanowiliśmy jakiś obrządek kultu, który oni odprawiają. Niech więc nie sprzeczają się z sobą w tej sprawie! Wzywaj ku twemu Panu, ty przecież jesteś na drodze prostej! A jeśli oni sprzeczają się z tobą, to powiedz: "Bóg wie najlepiej, co wy czynicie!" Bóg. rozsądzi między wami, w Dniu Zmartwychwstania, to, w czym się różnicie.}
[Koran 22:67-69]
Werset z Koranu: {Wy macie waszą religię, a ja mam moją religię} [Koran 109:6], w jasny sposób charakteryzuje relacje Proroka (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim) z innymi religiami. W biografii Proroka (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim) można znaleźć wiele przykładów wysokiego poziomu tolerancji Proroka (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim) wobec ludzi innych wyznań.

Najlepszym przykładem tolerancji Proroka (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim) wobec wyznawców innych religii jest konstytucja, nazywana przez historykow Sahifah. Po emigracji do Medyny, Prorok ustanowił konstytucję. Miala ona za zadanie zapewnić harmonię i stabilność w społeczeństwie oraz pokojową koegzystencję muzułmanów, żydów, chrześcijan i bałwochwalców. Obowiązywała ona wszystkie strony, które przebywają w Medinie. Zawierała wzajemne obowiązki wobec siebie i pewne ograniczenia, które zostały wprowadzone wobec każdego. Wszystkie strony były zobowiązane do posłuszeństwa wobec konstytucji, a każde naruszenie jej postanowień bylo uznawane za akt zdrady. Konstytucja ustanowiła pokojowe metody rozwiązywania sporów wśród różnych grup żyjących jako jeden naród, ale bez asymilacji według jednej religii, języka czy kultury.
Pierwszy artykuł konstytucji mówił, że wszyscy mieszkańcy Medyny, muzułmanie, jak i ci, którzy weszli do paktu żydzi, chrześcijanie i bałwochwalcy, byli jednym narodem. Wszyscy byli uważani za obywateli społeczeństwa Medyny, niezależnie od wyznania, rasy czy pochodzenia. Ludzie innych wyznań, podlegali ochronie tak samo jak muzułmanie. Wcześniej każde plemie miało swoje sojusze i wrogów wewnątrz i na zewnątrz Mediny. Prorok (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim) zgromadził te plemiona w ramach jednego systemu zarządzania, który podtrzymywał pakty sojusznicze wcześniej istniejące między tymi poszczególnymi plemionami. Wszystkie plemiona miały działać jako całość. Każdy atak na jakąkolwiek religię lub plemię było uznawane, jako atak na państwo i na muzułmanów.

Przedstawiciele innych religii, w zamian za płacenie dźizzja, mieli zapewnione prawo do ochrony życia, honoru i majątku. Wysokość dżizzja zależy od statusu majątkowego jednostki. Ci, którzy są bogaci muszą płacić więcej, niż ci, którzy należą do średniej klasy i również ci którzy należą do biednej klasy płacą mniej. Natomiast ci, którzy nie mają źródła dochodu lub są na utrzymaniu kogoś innego są całkowicie wyłączeni z opłaty. Jest powiedziane, że wysokość opłaty nie może powodować trudności w jej zapłaceniu. Dźizzja jest nałożona jedynie na mężczyzn zdrowych fizycznie, którzy są w stanie walczyć, wzamian są zwolnieni z służby wojskowej. Kobiety, osoby starsze, dzieci, osoby niepełnosprawne, chorzy itd. są wyłączeni z opłaty. Zimmi (osoba płacąca dźizzja) nie ma obowiązku płacić zakatu, który jest obowiązkiem tylko muzułmanów.

Prorok (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim ) powiedział: "Kto zabija osobę, która posiada rozejm z muzułmanami nigdy nie poczuje zapachu Raju." (Sahih Muslim)

Prorok (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim) ściśle przestrzegał przed złym traktowaniem ludzi innych wyznań. Powiedział: "Uwaga! Ktokolwiek jest okrutny i cięmięży mniejszości niemuzułmańskie lub ogranicza ich prawa lub obciąża ich więcej niż mogą unieść, lub zabiera im cokolwiek wbrew ich woli; Ja (Prorok Muhammad) będę świadczył przeciwko tej osobie w dniu Zmartwychwstania." (Abu Dawud)

W innym artykule, stwierdza, że Żydzi mają swoją religię i muzułmanie mają swoją. To jasno pokazuje, że wszyscy członkowie społeczeństwa mają prawo do odrębnej religii i prawo to nie może być naruszone.

Artykuł, który stwierdza: "spory i kontrowersje, które mogą powodować problemy, muszą być przedstawione Bogu i Jego Posłańcowi.", utrzymywał, że wszyscy mieszkańcy państwa muszą uznać wyższy poziom władzy i w tych sprawach, gdzie zaangażowane są różne plemiona i religie, sprawiedliwość nie może być wymierzona przez poszczególnych liderów, lecz powinna być rozstrzygnięta przez przywódcę państwa lub osoby przez niego wyznaczone. Natomiast, w sprawach osobistych, każda religia miała prawo do sądzenia we własnym zakresie, zgodnie z ich religią, o ile nie stało to w opozycji do artykułów konstytucji. Mogli jednak, jeśli chcieli, zwrócić się do Proroka (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim), aby rozsądził między nimi w ich sprawach. Allah mówi w Koranie:

{Jeśli oni przyjdą do ciebie, to bądź sędzią między nimi albo też odwróć się od nich. Jeśli się od nich odwrócisz, to oni tobie w niczym nie zaszkodzą. A jeśli będziesz sądził, to sądź ich według słuszności. Zaprawdę, Bóg kocha ludzi sprawiedliwych!}
[Koran 5:42]

Prorok Muhammad (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim) żył obok żydów i politeistów. W Medynie zawierał z nimi pakty gwarantujące im wolność wyznania oraz jednoczył się z nimi w pakcie o obrone miasta. Żydzi mieli pełną swobodę praktykowania swojej religii. Za czasów Proroka posiadali własną szkołę nauki, o nazwie Bait-ul-Midras, gdzie recytowali Torę, modlili się oraz kształcili.

Prorok, w wielu listach do emisariuszy, podkreśla, że instytucje religijne nie powinny być naruszone. Tu, jedno z pism skierowanych do przywódców religijnych Saint Catherine na górze Synaj, którzy ubiegali się o ochronę od muzułmanów: "To jest wiadomość od Muhammada ibn Abdullah, jako przymierze z tymi, którzy przyjmują chrześcijaństwo, blisko czy daleko, jesteśmy z nimi. Zaprawdę, Ja, pomocnicy i moi zwolennicy będziemy bronić ich, gdyż chrześcijanie są moimi obywatelami i na Allaha powstrzymam wszystko, co nie podoba im się. Zabronione jest stosowanie przymusu wobec nich. Nie mogą być usunięci z pracy, ani ich mnisi z klasztorów. Nikt nie ma prawa do zniszczenia miejsca ich kultu, do jego uszkodzenia lub wynoszenia czegokolwiek z nich, do domów muzułmanów. Jeżeli ktoś postąpi tak, będzie to jednoznaczne ze zerwaniem przymierza z Allahem i nieposłuszeństwem wobec Proroka. Zaprawdę, oni są moimi sprzymierzeńcami i mają zapewnione prawo do ochrony przed wszystkim, co im zagraża. Nikt nie może zmusić ich do odbycia podróży lub do walki. Muzułmanie mają obowiązek walczyć za nich. Ślub chrześcijanki z muzułmaninem nie może mieć miejsca bez jej aprobaty. Mąż nie ma prawa zabronić odwiedzać jej miejsca modlitwy. Ich kościoły są uznane za chronione. Nie można zabraniać im remontować ich świątyń. Nikt z narodu nie ma prawa do nieposłuszeństwa wobec przymierza aż do ostatniego dnia (koniec świata)."
Jak widać, Karta ta składała się z kilku klauzul, które obejmowały wszystkie ważne aspekty praw człowieka, w tym takie jak ochrona mniejszości, zasady wolności wyznania i swobodnego przemieszczania się, prawo do ustanowienia własnych sędziów, do posiadania i utrzymania nieruchomości, zwolnienie ze służby wojskowej w zamian za podatek, a także prawo do ochrony w czasie wojny.

Istnieją również przykłady z życia Proroka, kiedy współpracował między ludźmi innych wyznań na arenie politycznej. Wybrał niemuzułmanina, AMR-ibn Umaiyah-ad-Damri, jako ambasadora, który został wysłany do Negusa, króla Etiopii.
To tylko niektóre z przykładów tolerancji Proroka wobec innych wyznań. Islam uznaje, że istnieją liczne religie na ziemi i daje prawo jednostce do wyboru ścieżki, którą uznaje za prawdziwą. Religia nie jest i nigdy nie była narzucana siłą, wbrew woli jednostki, a te przykłady z życia Proroka są uosobieniem wersetu z Koranu, który propaguje tolerancję religijną i ustala wytyczne dla współdziałania muzułmanów z ludźmi innych wyznań.

Allah mówi:
{... Nie ma przymusu w religii ...}
[Koran 2:2]










obecność w Koranie wyrazów obcych, niearabskich

Zarzut brzmi następująco:

W Koranie napisane jest: „Koran jest czystym arabskim” [16:103], to dlaczego zawiera wiele obcych, nie arabskich wyrazów?

Oto werset odnoszący się do powyższego zarzutu:

My wiemy, że oni mówią: "Jego uczy tylko zwykły człowiek." Język tego, na którego oni wskazują, jest obcy, a ten (Koran) to język Arabiiyun mubiin! [Koran, 16:103]
Jest to przykład złego tłumaczenia. Krytycy błędnie tłumaczą 'arabiiyun mubiin' jako czysty arabski, gdy w rzeczywistości odnosi się to do jasności i wymowy, stąd wyrażenie powinno zostać przetłumaczone jako: „...a ten (Koran) to język arabski, jasny”.

Ibn Kathir Ad-Damishqi (zm. 1372 ne), w swoim wyjaśnieniu omawianego wersetu, w słynnym Tafsirze Al-Qur'an al-Azim, pisze:
Jest niemożliwe, aby Koran w swoim elokwentnym stylu i doskonałym znaczeniu, który jest doskonalszy niż jakakolwiek Księga dana poprzednim Prorokom, został zaczerpnięty od cudzoziemca, który nie posługuje się płynnie językiem arabskim. Nikt o zdrowym rozsądku, nie mógłby powiedzieć czegoś takiego. [Tafsir Ibn Kathir, streszczenie, Darussalam Publishers & Distributors, 2000, vol.. 5, s. 528; więcej szczegółów w Tafsirze Ibn Kathira].
Dlatego, werset ten nie ma nic wspólnego z etymologią i obecnością obcych słów w Koranie. Po prostu przypomina, że Koranu nie można przypisać cudzoziemcowi, gdyż został objawiony w języku arabskim, jasnym i wymownym. Biorąc pod uwagę kontekst znaczenia słowa 'mubiin' w innych wersetach, byłoby nielogicznym rozumieć ten wyraz jako negację obecności słów obcego pochodzenia. Bóg mówi:
To jest stworzenie Boga. A pokażcie mi to, co stworzyli ci, którzy są poza Nim!
Tak! Niesprawiedliwi są w błędzie oczywistym!
[Koran 31:11]
Wyrażeniem, które zostało przetłumaczone z błędem jest 'dalaalim mubiin'. Niewątpliwie 'mubiin' odnosi się do czegoś wyraźnego, zwłaszcza w sensie, czegoś oczywistego. Nie ma wątpliwości, co do jego pochodzenia, jego wpływu na człowieka, jego praw, jego wskazówek - to wszystko jest jasne i proste. Należy zauważyć, że chociaż Koran zawiera słowa obcego pochodzenia, to nie narusza to czystości języka w żaden sposób. Szeich Muhammada Ali Mohar, były profesor Historii Islamu na Islamskim Uniwersytecie w Medynie, omawia tę kwestię szczegółowo w jednej ze swoich prac:
Począwszy od połowy XIX wieku orientaliści zaczęli zwracać uwagę na nazywane przez nich "wyrazy obce" w Koranie. W rzeczywistości wskazówkę zaczerpnęli z pism muzułmańskich klasycznych uczonych i egzegetów, którzy w swojej skrupulatnej analizie wszystkich aspektów Koranu, zwrócili uwagę także na słowa i wyrażenia, które zostały przyjęte i naturalizowane w języku arabskim.
Al-Suyuti i inni przed nim podkreślili trzy ważne fakty z tym związane:

Po pierwsze, arabski, etiopski, syryjski i aramejski są językami pokrewnymi i posiadają dużą liczbę słów wspólnych, ze względu na swe wspólne korzenie.
Po drugie, podczas rozległych kontaktów Arabów ze światem zewnętrznym, zwłaszcza w trakcie wymiany handlowej, pewna ilość słów obcego pochodzenia, weszła do języka arabskiego, została zaadoptowana i są one uważane za część składową języka arabskiego.


Po trzecie, w trakcie takiego przejęcia i naturalizacji, formy, jak również oryginalne znaczenia słów, przeszły kilka modyfikacji i zmian.

Fakty te są wspólne dla wszystkich języków. Arabski, aramejski, syryjski i hebrajski należą do języków semickich i mają to samo pochodzenie. Późniejszy arabski rozwinął się z oryginalnego arabskiego - aramejskiego języka. Wynika to z tego, że wszystkie wyżej wymienione języki mają wiele słów i wyrażeń wspólnych, choć ich sens i konotacje uległy pewnym zmianom spowodowanym wpływami czasu i miejsca. W czasie, kiedy był objawiany Koran, ilość słów pokrewnych języków, jak również języków sąsiednich ludów była naturalizowana w języku arabskim i została uznana za nieodłączną część standardowego i literackiego arabskiego (al-' arabiy al-mubin). Występowanie takich słów i wyrażeń w Koranie jest zatem całkiem naturalne, ponieważ został on objawiony w języku ówczesnej ludności arabskiej.

W powyższej dyskusji o obcych słowach w Koranie, Szejch M. Mohar Ali podkreślił kilka istotnych rzeczy.
Zwraca uwagę, że charakterystyczne dla języków jest zapożyczanie słów w znacznym stopniu, a nawet w całości z poprzednich dialektów, ale w żaden sposób nie umniejsza to czystości języka. Twierdzi, że wyrazy obce stają się "cząstką" tego języka, który utrzymuje status 'arabiiyin mubiin'. Wskazuje również, że wszystkie te wyrazy obce zostały już zaakceptowane jako część arabskiego języka przed objawienie Koranu. Zatem "obce" słowa zostały już włączone do jezyka arabskiego i zostały przyjęte jako część czystej literatury arabskiej.

Koran zawiera tylko te słowa obcego pochodzenia, które zostały wprowadzone do języka arabskiego i były powszechnie stosowane przez Arabów. Dlatego należy pamiętać, że to nie pochodzenie słów użytych w literaturze decyduje o czystości języka tej twórczości, ale to, czy dane terminy zostały przyswojone do języka czy nie. Jeśli słowa zostały zaadoptowane jako część języka, używanie takich wyrazów nie ma wpływu na czystość mowy lub dialektu. Powinno być jasne, że Koran napisany jest czystym arabskim, pomimo faktu, że język ten zapożyczył, jak wszystkie inne języki, pewne wyrazy z innych dialektów i języków.

Haman i transkrypcje staroegipskie

Osoby zajmujące się poszukiwaniem niespójności w Koranie zarzucają, że w Koranie pomieszane są postacie i wydarzenia, które dzielą setki lat. Opierają się na przykładzie człowieka o imieniu Haman, który wymieniony jest w sześciu różnych miejscach w Koranie, jako jeden z najbliższych ludzi Faraona. W Biblii natomiast, osoba o imieniu Haman wymieniona jest w Księdze Estery, gdzie występuje jako pomocnik króla babilońskiego, żyjący około 1100 roku po Mojżeszu. Na tej podstawie przeciwnicy islamu twierdzą, że w Koranie znajduje się błąd historyczny.

Dzięki odczytaniu hieroglifów w XIX wieku dowiedzieliśmy się, że Haman był bliskim poddanym Faraona, zarządcą pracujących w kopalniach. Ciekawe, że w Koranie wspomina sie o Hamanie, jako budowniczym wysokiej wieży. Koran przekazał więc prawdę nieznaną ówcześnie żadnemu człowiekowi.

Kluczem do odczytania hieroglifów stał się "Kamień z Rosetty", znaleziony w 1799 roku w czasie wykopalisk dokonywanych koło Rosetty, w delcie Nilu. Na płycie z 195 roku pne. wyryto w języku egipskim, pismem hieroglificznym i demotycznym, oraz w języku greckim napis ku czci Ptolemeusza V Epifanesa, który został odczytany w całości przez Francuza, J.F. Champolliona, i rzucił światło na nieznaną cywilizację starożytnego Egiptu, język jej mieszkańców i warunki w jakich żyli Egipcjanie.

Dla muzułmanów odczytanie hieroglifów jest ważne dlatego, że pojawia się w nich imię Haman. Na jednej z tablic znajdującej się obecnie w muzeum Hof w Wiedniu, znajduje się imię Hamana, jako jednego z bliskich Faraona. Wniosek jest taki, że zarówno w Koranie jak i w egipskich hieroglifach występuje imię Hamana, jako jednego z bliskich Faraona. Koraniczne wersety są zgodne z tym, co wiemy o Hamanie dzięki odkryciom archeologicznym:
I powiedział Faraon: "O dostojnicy! Nie wiem, czy możecie mieć innego boga oprócz mnie. O Hamanie! Rozpal mi ogień na glinie i zbuduj dla mnie wyniosłą wieżę; być może, wzniosę się do Boga Mojżesza. Sądzę, iż jest on kłamcą." [Koran 28:38]
MuzułmankiBlog

postrzeganie Raju i Piekła według islamu

Raj, Piekło i wszystko co dotyczy życia po śmierci, należą do kategorii tzw. al-ghajb (to, co skryte, niewidzialne). Allah mówi nam w Koranie, że wierzącymi są ci
{którzy uwierzyli w Niewidzialne (al-Ghajb)} i {pewni są życia przyszłego} [Koran, 2: 1-5].

Al-ghajb w języku arabskim oznacza fakt bycia nieobecnym, poza zasięgiem zmysłów. To wszystko to, czego nie obejmuje wzrok i jest ukryte, niewidzialne, a raczej niepoznawalne ani przez zmysły ani przez intelekt ludzki. Pojęcie to obejmuje wszystko, co jest przedmiotem wiary w islamie: Allaha, Jego anioły, święte Księgi, Proroków, Dzień Zmartwychwstania i Przeznaczenie (al-Qadar), Piekło i Raj, życie przyszłe jak również to, o czym poinformowali nas Allah i Jego Wysłannik odnośnie spraw przeszłości, przyszłości, teraźniejszości, etc; wiadomości o stworzeniu niebios i ziemi, życiu roślin i zwierząt, historie dawnych ludów, świat dżinów i wszystkie tajemnice wszechświata.

W związku z tym wierzymy w istnienie świata, który nie jest bezpośrednio widoczny dla nas, gdyż został ukryty.

Rzeczywistość istnienia przyszłego świata jest poza możliwością ludzkiego postrzegania. Inaczej mówiąc, nie możemy mieć do niego dostępu lub dowiedzieć się czegokolwiek o nim, za pomocą zwykłych środków postrzegania lub źródeł wiedzy, jakimi dysponujemy, takich jak doświadczenie, badania empiryczne, obserwację i analizę. Mimo że takie narzędzia i metody są rzeczywiście korzystne dla zdobywania wiedzy o doczesnym świecie, są po prostu bezużyteczne lub bezwartościowe, jeśli dotyczą rzeczywistości ostatecznego świata. Ludzie popełniają poważny błąd, kiedy korzystają z takich narzędzi i metod, aby spekulować na temat świata przyszłego. Ich zachowanie nie różni się od zachowania osoby, która stara się zważyć górę za pomocą wagi przeznaczonej dla złota.

Jedyna bezpieczna metoda uzyskania jakiejkolwiek wiedzy na temat istnienia życia po śmierci, znajduje się w Boskim objawieniu. Koran dla muzułmanina jest najbardziej wiarygodnym źródłem wiedzy, które posiadamy w naszych rękach. Następnie jest Sunna Proroka (pokój i błogosławieństwo Allaha niech będą z nim).
Koran i hadisy zawierają wystarczające informacje na temat charakteru Raju i Piekła, ale podczas czytania tych informacji, musimy być zawsze ostrożni przed nadmierną skłonnością dokonywania porównań pomiędzy rzeczami z tych dwóch światów, ziemskiego i wiecznego. Opisy życia po śmierci muszą być właściwie rozumiane, jako odnoszące się do doświadczeń w sferze, która nie jest dla nas dostępna i która jest nieporównywalna w swej istocie, w odniesieniu do narzędzi i języka z ziemskiego świata, ograniczonych przez zakres ludzkiego umysłu.
Święty Koran przedstawia opis Raju tak, aby mógł być z łatwością pojęty przez umysł ludzki. Allah Wszechmogący, opisuje Raj językiem alegorycznym. Dlatego winniśmy z łatwością zauważyć, że wszystko, co dotyczy Raju, nie jest podobne do tego, co istnieje w tym świecie.
{Za każdym razem, kiedy (mieszkańcy Raju) otrzymają z nich (Ogrodów) owoce, będą mówić: „Otrzymaliśmy już je wcześniej”, a otrzymają rzeczy podobne} [Koran 2:25]
Ibn Abbas, Towarzysz Proroka (pokój i błogosławieństwo Allaha niech będą z nim) wyjaśniając powyższy werset, powiedział: „Rzeczy z tego świata nie są w niczym podobne do rzeczy Raju, za wyjątkiem ich nazw.”

Raj jest idealnym szczęściem i przyjemnością, gdzie niczego nie brakuje i nic nie może zakłócić tej błogości. Radości Raju są o wiele większe niż przyjemności tego świata. Prorok (pokój i błogosławieństwo Allaha niech będą z nim) powiedział: „Przestrzeń wielkości bicza w Raju jest lepsza niż ten świat i wszystko, co znajduje się w nim.”
W Raju wszystkie nasze życzenia i marzenia urzeczywistnią się, Allah mówi:

{Będzie w nich to, czego dusze zapragną i czym rozkoszują się oczy. I będziecie przebywać tam na wieki} [Koran, 43: 71]

{I żadna dusza nie wie, jaka radość jest trzymana dla nich w ukryciu w nagrodę za to, co oni czynili} [Koran, 32:17]
A nasz Prorok (pokój i błogosławieństwo Allaha niech będą z nim), mówi:

 „Allah rzekł: przygotowaliśmy dla Naszych prawych sług to, czego żadne oko nigdy nie widziało, żadne ucho nigdy nie słyszało, ani żadne ludzkie serce nigdy sobie nie wyobrażało”.

Jeśli chodzi o Piekło, to samo wspomnienie o nim, kieruje naszą psychikę ku wyobrażeniu ognia piekielnego przypominającego ogień, który znamy z tego świata. W rzeczywistości nie ma żadnego porównania między nimi, choć obydwa są ogniem. Możemy zaobserwować ogromną różnicę pomiędzy dwoma rodzajami ognia, gdy uważnie przestudiujemy opis zawarty w Świętym Koranie dotyczący ognia piekielnego. Jeśli ogień piekielny byłby taki sam jak ogień tego świata, spaliłby wszystko i przekształcił w węgiel. W piekle – przeciwnie - są drzewa, woda i cień, które znajdują się tam jednak, aby zadawać tortury i cierpienia, nie zaś ku zaspokojeniu i wygodzie. Gdy ktoś wpadnie w tym świecie w ogień, spotyka go nagła śmierć, tak więc unika tego. Lecz człowiek skazany na ogień piekielny – niech Allah nas od tego zachowa- będzie cierpiał wieczne męki, {nie umrze w nim, ani nie będzie też żył} [Koran, 87:13], tzn. ogień ten nie uśmierci go, by w ten sposób doznał ulgi od męk, a życie w nim nie przyniesie mu żadnej korzyści.

W świetle powyższego, trzeba dodać, że ci, którzy mówią, że Raj lub Piekło mają wymiar jedynie duchowy lub intelektualny, winni są popełnienia czynu ostatecznej arogancji, ponieważ zdają się wiedzieć lepiej niż sam Stwórca. Doświadczenie Raju i Piekła, jak opisane w Koranie i Sunnie, dotyczy całości istoty ludzkiej, łącznie z jej wymiarem fizycznym, intelektualnym, jak i duchowym.

Wiara w istnienie ostatecznego świata jest więc naturalnym wynikiem wiary w istnienie Boga. Jest to świat stworzony przez Pana wszystkich stworzeń – świat, który oferuje wieczne przyjemności, wolne od wad ziemskiego świata, nie zaś przemijające przyjemności życia doczesnego, które są jedynie namiastką tego, co nadejdzie później. To samo tyczy się Piekła. Allah dał człowiekowi pewien czas życia na tym świecie oraz umysłową zdolność myślenia i wolną wolę, zesłał nam zasady według których mamy żyć, aby zasłużyć na nagrodę i do nas należy wybór między wieczną radością i szczęściem, a nieskończonym potępieniem i bólem. Jak naiwne jest porównywanie przyjemności lub cierpienia tego świata, z tymi w życiu wiecznym. Wszystko, co dzieje się w obecnym życiu jest przemijające, ma swój kres, a jednak bardzo pragniemy tych przyjemności, choćby na chwilę. Podobnie boimy się zwykłego zastrzyku, czy pójścia do dentysty, choć ból ten jest niewielki i ma swój kres, ale jak trudno nam go znieść. Jak można więc bagatelizować ból i cierpienie w Piekle, czy szczęście i radość w Raju, które będą trwały wiecznie, nigdy się nie skończą...?

Modlimy się do Boga, abyśmy byli godni wejścia do tego najwyższego i wiecznego stanu błogości i szczęśliwości oraz aby uchronił nas od wiecznego bólu i cierpienia. Amin.

ŹRÓDŁA:
„Ogólny zarys Religii Islamu”- Ali al-Tantawi
Paradise and Hell in the light of the Qur’an and Sunnah” - Umar S. al- Ashqar
“Tafsir Ibn Kathir”, sura 87. Najwyższy

manuskrypty znalezione w Sana (Jemen)

W 1972 roku, w Wielkim Meczecie w Sana, w Jemenie, zostały znalezione stare manuskrypty. Qadhi Isma al-Akwa, ówczesny przewodniczący jemeńskiego Antiquities Authority uznał, że znalezisko może być ważne i starał się zdobyć fundusze i ekspertyzę niezbędne do zbadania i ochrony dokumentów. W 1979 roku udało mu się zainteresować znaleziskiem przyjezdnego niemieckiego naukowca, który z kolei przekonał rząd niemiecki do opłacenia i zorganizowania badań.
W 1981 roku niemiecki rząd posłał do nadzorowania realizacji projektu, Gerda-R. Puina, specjalistę arabskiej kaligrafii i paleologii Koranu z Uniwersytetu Saarland w Saarbruecken. Oczyszczonych i posortowanych zostało ponad 15000 dokumentów, które obecnie spoczywają w Jemeńskim Muzeum Rękopisów. Badania przeprowadził również H.-C. Grant von Bothner, historyk sztuki islamskiej z tego samego Uniwersytetu. Von Bothner wykonał ponad 35.000 zdjęć manuskryptów na mikrofilmach i wywiózł je do Niemiec.
Jak wykazano w badaniu rękopisów, dokumenty zawierają dziesiątki tysięcy fragmentów z prawie tysiąca różnych egzemplarzy Koranu (arab. masahif, l.poj. mushaf), pochodzących z różnych źródeł, nie jest to jeden, zintegrowany egzemplarz Koranu, ale części z wielu kopii. Jak potwierdziły wyniki badań przeprowadzonych do tej pory, okres pochodzenia rękopisów rozciąga się pomiędzy pierwszym i piątym wiekiem po emigracji, z różnych etapów procesu kodyfikacji Koranu, według rodzajów linii i ustalania zasad języka. Różne metody zapisu sprawiają, iż trudno jest zebrać je w jeden tadżłid (znajomość i stosowanie zasad recytacji Koranu).
Jemeńskie fragmenty Koranu nie różnią się od tych w innych muzeach i bibliotekach, z wyjątkiem rodzajów czcionek arabskich, czyli w sposobie zapisywania słów oraz kolejności niektórych sur i nie ma to nic wspólnego ze znaczeniem i zawartością tekstu, która pozostaje niezmieniona.
Istnienie niewielkich różnic w brzmieniu i uporządkowaniu sur w najstarszych masahif (rękopisach Koranu), nie jest zaskoczeniem dla uczonych zasad recytacji Koranu (tadżłid). W pierwszym wieku islamu Koran został spisany bez oznaczeń samogłosek i spółgłoskowych punktów oraz bez akcentów (Hidżazi-najstarsza kaligrafia Koranu), aby można było go rozumieć zgodnie z wszystkimi sposobami recytacji wśród arabskich plemion. Odczytanie tego wymaga doskonałego opanowania języka.
Zjawisko to jest dobrze znane, nawet w Koranie opublikowanym w Kairze, w którym jest napisane:

Ibrhim obok Ibrhm
Quran obok Qrn
Simahum obok Simhum

W najstarszych jemeńskich fragmentach Koranu, fenomen niewpisywania litery alif jest dość powszechny.

Koran został objawiony na siedem sposobów recytacji, a wszystkie z nich są formami poprawnego i czystego języka arabskiego, o których mowa w Sunnie. W rzeczywistości jest to jeden z dowodów cudownego charakteru Koranu.

Jeśli chodzi o różnice w porządku niektórych sur, to badania nie przedstawiły żadnych przykładów ani numerów sur, o które chodzi, co wydaje się dziwne. Niemniej jednak różnice takie, jeśli rzeczywiście wystąpiły mogły być spowodowane tym, że niektórzy z Towarzyszy Proroka (pokój i błogosławieństwo Allaha niech będą z nim) rejestrowali takie rękopisy na własny użytek. Ponieważ osoby te zapamiętywały Koran w całości lub w dużej części, to takie rękopisy zostały spisane jedynie jako pomoc w zapamiętywaniu. Z tego powodu występują notatki na marginesach, takie jak słowa suplikacji (dua), a kolejność sur jest zróżnicowana. Książki napisane przez klasycznych muzułmańskich uczonych, takie jak "Itqan" autorstwa al-Sujuti’ego, omawiają tę kwestię bardzo szczegółowo.

Wiedza o tych różnicach została zachowana przez klasycznych muzułmańskich uczonych i była przydatna uczonym tafsiru (interpretacji Koranu). Nigdy nie było to postrzegane jako dowody przeciwko nienaruszalności tekstu Koranu.

Gerd Puin twierdzi, że jedna piąta Koranu jest niezrozumiała, tylko dlatego, że on sam najwyraźniej nie może go zrozumieć. Tysiąc czterysta lat muzułmańskich studiów jest postrzeganych jako mniej wartościowe niż opinie garstki niemuzułmanów, którzy nie mogą nawet rościć prawa do płynnej znajomości klasycznego arabskiego. Puin twierdzi również, że Koran zawiera błędy gramatyczne, co wydaje się bardzo dziwne, biorąc pod uwage, że gramatyka arabska jest w dużej mierze utworzona na podstawie Koranu i nie została spisana przez ponad sto lat po objawieniu Koranu. Klasyczny język arabski stał się językiem, o którym możemy powiedzieć, że posiada gramatykę, dzięki Koranowi. Słowniki i książki o gramatyce pisano, aby ochronić język Koranu i hadisów przed zmianami w języku arabskim. Problem w tym, że Puin rzucając wiele oskarżeń na temat Koranu, nie podaje żadnych dowodów na poparcie swoich tez. (CZYTAJ)

Przeciwnicy islamu zrobiliby wszystko, aby zdyskredytować Koran i pokazać, że jest fałszywy. Koran rzuca im wyzwanie: aby stworzyć choć jeden rozdział jak te z Koranu, jeśli nie jest on słowem Boga. Nikomu do tej pory nie udało sie sprostać temu wyzwaniu, mimo że przeciwników islamu nie brakuje. Problem ten pozostaje otwarty aż do Dnia Zmartwychwstania. Jeśli ktoś chce zdyskredytować islam, jedyne co musi zrobić, to stworzyć ten rozdział. Należy podkreślić, że najkrótszy rozdział Koranu składa się zaledwie z trzech krótkich wersetów.

źródła: Fatwa z islamweb, Asharqalawsat

MuzułmankiBlog

islam a trójca święta


Według islamu koncepcja trójcy jest sprzeczna z czystym monoteizmem i stanowi bluźnierstwo w stosunku do Boga Jedynego. Z tego powodu muzułmanie odrzucają tę koncepcję, jako stworzoną przez człowieka. Muzułmanie oskarżani są o to, że błędnie pojmują koncepcję trójcy, wskazując, że Koran określa trójcę jako Boga Ojca, Jezusa Syna i jego matkę Maryję. Jednakże z wersetu w Koranie, który jest najczęściej cytowany przez chrześcijan na poparcie swoich oskarżeń, wynika, że określenie Marii przez Koran jako część trójcy, jest po prostu nie prawdą.
„I oto powiedział Bóg: "O Jezusie, synu Marii! Czy ty powiedziałeś ludziom: Bierzcie mnie i moją matkę za dwa bóstwa, poza Bogiem?"[Koran, 5:116]
W wersecie tym nie ma mowy o trójcy,ale o wzięciu Marii jako bóstwa obok Jezusa,czyli o dodawaniu Bogu Jedynemu współtowarzyszy. Oddawanie czci Marii zostało ustanowione przez Kościół katolicki w 431 r., kiedy otrzymała ona tytuł "Matki Boga " (Sobór Efeski).

Islam odrzuca zarówno wiarę w trójcę [Koran, 4:171; 5:73], jak i oddawanie czci Marii, Jezusowi, czy komukolwiek innemu niż Allahowi (szirk) [Koran, 5:116;9:31]] i nigdzie nie utożsamia obecnych trzech składników Chrześcijańskiej trójcy.

Niemnej jednak słowo trójca (tathliith) nie pojawia się, ani w Koranie, ani w Sunnie. Słowo to pojawia się w znaczeniu: powtarzać czynność trzy razy; uczeni używają go, kiedy poruszają problem ‘łudu, ghusl, mycia zmarłego, kiedy prosi się o wejście do domu itd.
Pojawia się natomiast w Koranie słowo: trzy – kiedy mowa jest o wierzeniach chrześcijan.

W Koranie jest napisane, co oznacza w języku polskim:
"O ludu Księgi! Nie przekraczaj granic w twojej religii i nie mów o Bogu niczego innego, jak tylko prawdę! Mesjasz, Jezus syn Marii, jest tylko posłańcem Boga; i Jego Słowem, które złożył Marii; i Duchem, pochodzącym od Niego. Wierzcie więc w Boga i Jego posłańców i nie mówcie: "Trzy!" (ła laa taquuluu thalaathatun) Zaprzestańcie!" [Koran, 4:171]
W tym wersecie Allah odnosi się do trójcy i inkarnacji i zakazuje obu tych przekonań. Twierdzi, że Mesjasz jest tylko posłańcem Allaha i Jego Słowem ( "Bądź”- i on był), którym On obdarzył Marię i duchem (RUH) stworzonym przez Niego.

Przesłanie Boga zawsze brzmiało tak samo i znajduje się we Wszystkich Jego Księgach Objawionych:
"...Ja jestem waszym Panem i, przeto czcijcie Mnie (i nikogo innego)..." (Koran, 21:92)

"Słuchaj, O Izraelu: Pan, nasz Bóg jest Jedynym Bogiem" (Deuteronomium, Piąta Księga Mojżeszowa 6:4)"...

"Pierwszym ze wszystkich przykazań jest, Słuchaj, O Izraelu: Pan, nasz Bóg jest Jedynym Bogiem" (Ewangelia wg Marka 12:29)

umiłowanie świata doczesnego i niechęć do śmierci

Prorok (pokój z nim) powiedział:
„Ludzie wkrótce będą wzywać jeden drugiego, aby was (muzułmanów) zaatakować, jak ludzie podczas jedzenia zapraszają innych do dzielenia się żywnością". Ktoś zapytał: "Czy to się stanie z powodu naszej małej liczebności w tym czasie?" Prorok (pokój z nim) odpowiedział: "Nie! Będziecie bardzo liczni w tym czasie, ale będziecie jak piana i szumowina niesiona przez rwący potok (wodę), a Bóg usunie strach z piersi (serca) waszego wroga i umieści al-wahn w waszych sercach”. Ktoś zapytał: "O Proroku, co to jest al-wahn?" On odpowiedział: "Miłość do świata doczesnego i niechęć do śmierci". [autentyczny, przekazany przez Abu Dawud i Ahmad]
Te zdarzenia, wymienione przez Posłańca Muhammada (pokój z nim) w tym hadisie mają już miejsce w każdym społeczeństwie muzułmańskim i są jasną dolegliwością. Świat muzułmański stał się zbyt materialistyczny, rozpaczliwie dąży do nagrody i przyjemności tego świata, zapominając o życiu ostatecznym. Prorok (pokój z nim) powiedział:
Rozpamiętuj dużo o śmierci, która jest niszczycielem przyjemności.” [Tirmidhi]
Bóg mówi:
{...Powiedz: "Używanie życia na tym świecie - niedługie, a życie ostateczne jest lepsze dla tego, kto jest bogobojny. I nie doznacie niesprawiedliwości nawet na łupinkę daktyla."} [Koran 4:77]
Imam Ahmad przekazuje od Abu Dardy:
"Gdybyś tylko wiedział, co na pewno zobaczysz po twojej śmierci, nigdy byś nie zjadł ponownie jednego kęsa, nawet podczas ogromnego apetytu i nigdy więcej byś się nie napił dodatkowego łyka wody dla przyjemności podczas nienasyconego i nieugaszonego pragnienia".
Kiedy muzułmanie zdadzą sobie sprawę, że śmierć to nie koniec, ale początek, że spotkają się z ostatecznym wymiarem sprawiedliwości Allaha i że będą ich czekać potworne męki albo błoga nagroda, wtedy nasza sytuacja na pewno zmieni się.

Bóg mówi:
{Zaprawdę, Bóg nie zmienia tego, co jest w ludziach, dopóki oni sami nie zmienią tego, co jest w nich!...} [Koran 13:11]

mów coś dobrego albo zachowaj milczenie

W znanym hadisie Prorok (pokój z nim) powiedział: "Kto wierzy w Allaha i Jego Posłańca niech mówi to co przydatne, dobre lub niech zachowa milczenie". [przekazane przez Ahmad, Malik i Tirmithi]
Hadis ten podkreśla, że jesteśmy odpowiedzialni za to, co mówimy

Mowa dzieli się na trzy rodzaje:

  • Khayr (dobra): to jest ten typ mowy do której hadis ten zachęca.
  • Szarr (zła): jest to typ mowy złej i zakazanej
  • Laghł (daremna,bezowocna, czcza): jest to rodzaj mowy, która nie jest ani dobra, ani zła. Nie jest ona zabroniona, ale lepiej jest milczeć i powstrzymywać się od niej. "


Mowa może być niebezpieczna, dlatego powinniśmy kontrolować co mówimy, aby nikogo nie skrzywdzić oraz aby nie szerzyć fałszu. Cel naszej rozmowy powinien być dobry i wartościowy. Jeśli nie jesteśmy w stanie mówić dobrze, to lepiej zachowajmy milczenie. Prorok (pokój z nim) powiedział: ”Mów jedynie to o czym posiadasz wiedzę i doświadczenie i nie mów o czymś o czym nie masz wiedzy”. [Buhari i Muslim]

Bóg mówi :

{ I nie idź w ślad za tym, o czym nie masz wcale wiedzy! …} [17:36]
Nie rozmawiajmy z ludźmi o wszystkim, co słyszymy, bez uprzedniego dochodzenia i potwierdzenia prawdziwości tego, bo można usłyszeć od innych coś prawdziwego lub fałszywego. Jeśli rozmawiamy o wszystkim, co słyszymy, bez pewności, że jest to prawda, będziemy dzielić się grzechem. Prorok (pokój z nim) ostrzega nas w autentycznym hadisie: ”Człowiek popełnia wystarczający grzech, gdy mówi o wszystkim, co słyszy”.

Mówienie prawdy i tego, co przynosi korzyść innym, jest częścią wiary muzułmanina.

Bóg mówi:
{O wy, którzy wierzycie! Bójcie się Boga i mówcie prawe słowa! On ulepszy wasze działania i przebaczy wam wasze grzechy. A kto słucha Boga i Jego Posłańca, ten zdobędzie w nagrodę wielkie szczęście.}[33:70-71]
Bóg informuje nas w Koranie o pewnych rzeczach, które stanowią dobro w naszej mowie i sa korzystne dla innych ludzi:
{Nie ma żadnego dobra w ich licznych tajnych rozmowach, z wyjątkiem głosu tego, kto nakazuje jałmużnę albo - słuszne postępowanie, albo - zgodę między ludźmi. A kto tak czyni, bardzo pragnąc przypodobać się Bogu - to My mu damy nagrodę ogromną.}[4:114]

Prorok (pokój z nim) powiedział: "Zaprawdę, sługa będzie mówił słowa miłe Bogu, myśląc, że są nieistotne, ale dzięki nim Bóg podniesie go o wiele stopni wyżej i zaprawdę sługa będzie mówić słowa niemiłe Bogu, myśląc, że są nieistotne, ale dzięki nim, Bóg wyśle go do Piekła”.[autentyczny Buhari]

Musimy być czujni, aby nie mówić kłamstwa. Musimy myśleć o tym, co mówimy i przewidywać konsekwencje naszych słów zanim pójdziemy dalej w mowie. Prorok (pokój z nim) powiedział: "Człowiek może mówić słowa, nie myśląc o ich skutkach, ale dzięki nim, zanurzy się w Ogniu Piekła głębiej niż na odległość między Wschodem a Zachodem”.[autentyczny, Buhari i Muslim]

Jeśli odwiedzamy chorego, nie mówmy do niego: „Oh! Twoja twarz jest żółta! Twoje oczy wydają się być błędne! Twoja skóra jest sucha!” Mów dobrze albo zachowaj milczenie.

Pewnego razu mężczyzna odwiedził chorego i usiadł obok niego na chwilę. Zapytał się co dolega choremu? Pacjent powiedział mu na co choruje i że jego choroba jest poważna. Odwiedzający slysząc to zaczął krzyczeć i powiedział:”Oh nie! Taki i taki, przyjaciel mój, chorował na to samo i umarł. Mojego brata przyjaciel także złapał tą chorobę i choroba ta przykuła go do łóżka aż do śmierci. Mojego szwagra sąsiad również chorował na to i umarł.” Cały czas słuchając, chory mężczyzna był bliski eksplodowania. Wtedy, mężczyzna odwiedzający, przed wyjściem odwrócił się do pacjenta i powiedział:”Na marginesie, czy masz dla mnie jakąś radę?” Chory powiedział:”Tak! Kiedy wreszcie wyjdziesz stąd, nie waż się więcej do mnie wracać!”

Komentujmy rzeczy, które są piękne i urocze – rzeczy, dzięki którym człowiek czuje się szczęśliwy, gdy zostaną zauważone i pochwalone. Jeśli chodzi o rzeczy, których ludzie zwykle wstydzą się lub czują się upokorzeni kiedy ktoś je zauważy, na nie przymknijmy oko. Komentujmy tylko rzeczy, które są źródłem radości, a nie przygnębienia.

Na przykład: wchodzimy do domu przyjaciela i zauważamy, że krzesła są bardzo stare. Uważajmy, by nie stać się irytującymi osobami, które nie mogą przestać oferować swoich niechcianych rad. Bądźmy ostrożni i nie mówmy np.: "Dlaczego nie kupisz nowych foteli? Połowa żyrandoli nie działa. Dlaczego nie możesz kupić nowych? Farba na ścianach odchodzi! Dlaczego nie pomalujesz ścian?” itp.

On nie poprosił nas o radę. Nie jesteśmy profesjonalnymi dekoratorami wnętrz, u których należy zasięgnąć porady. Pozostańmy w milczeniu. Być może nie jest on w stanie zmienić dekoracji. Być może jest on ograniczony finansowo, i tak dalej. Nikt nie jest bardziej uciążliwy niż człowiek, który zawstydza ludzi zauważając rzeczy, które go upokarzają, a następnie rozwija temat i zaczyna przekazywać swoje uwagi. Podobnie, jeśli jego ubranie jest stare lub jego klimatyzacja w samochodzie nie działa, Mówmy dobrze lub zachowajmy milczenie.
Kiedy odwiedzamy chorego, nie mówmy mu o śmierci, jeśli będziemy zmuszeni kiedykolwiek coś komentować zróbmy to bardzo taktownie. Bądźmy mądrzy i mili robiąc to!

Opracowane m.in. na podstawie książki: “Enjoy your life” Dr. Muhammad Abd Al-Rahman Al- Arifi
http://www.muzulmanki.blogspot,com/